توسعه ی صنعت سنگین
اهمیت حمل و نقل به عنوان یک زیر ساخت اساسی توسعه و موءثر بر اقتصاد کلان همیشه مورد توجه بوده است و ضعف در این صنعت به معنی مختل شدن رشد و توسعه خصوصاً در زمینه اقتصاد کشور خواهد بود. در کشور ما که حمل و نقل ریلی کمرنگ و توسعه نیافته می باشد، حمل و نقل جاده ای اهمیتی دو چندان دارد. صنعتی که این روزها حالش خوب نیست و به نقلی بدترین روزهای خود را تجربه می کند.
صنعت تولید کامیون و کشنده در ایران مونتاژ کننده محصولات دیگر کشورهاست بجز ایران خودرو دیزل که محدود به خودروی قدیمی بنز است و آن هم به واسطه ی کیفیت متناسب قوای محرکه و عاری بودن از پیچیدگی های الکترونیکی می باشد. سرمایه گذاری جدی در زمینه تولید خودروهای سنگین صورت نگرفته و عمده ی واردات در این حوزه نه از سوی تجار بلکه از سوی کارخانجات داخلی بوده است. این کارخانه ها نیز با زیان انباشت سال های گذشته و بحران نقدینگی مواجه بوده اند و این خود عاملی برای افزایش چشمگیر هزینه های جاری و قیمت تمام شده بوده و گزینه های قابل قبولی برای توسعه و نوسازی ناوگان حمل و نقل ارائه نکرده است. در بازار اتوبوس های شهری که مشتری بزرگ آن خود دولت است خرید از منابع داخلی و حمایت از صنایع داخلی دیده نمی شود و نیازها از طریق واردات محصولات کم کیفیت برآورده می شود که کیفیت آن ها از محصولات داخلی بالاتر است. همچنین توسعه و تولید اتوبوس های هیبریدی و برقی نیز مغفول مانده است. در دوران پسا تحریم برای سرعت بخشیدن به توسعه و رشد لازم است حمل و نقل در جایگاه ویژه ای قرار گیرد و با ورود یا تولید محصولات با کیفیت اروپایی به جای نمونه های چینی فعلی یا ورود خودروهای با کیفیت چینی چشم انداز مناسبی را برای حمل و نقل ترسیم نمود. همچنین به جای توسعه ی ناوگان راننده مالک به شرکت های بزرگ حمل ونقل رو آورد تا شاهد حضور پر قدرت صنعت حمل و نقل در توسعه و رشد کشور باشیم. البته نا گفته نماند با توجه به وضعیت اقلیمی کشور و همچنین موقعیت ما در منطقه توسعه ناوگان ریلی و ظرفیت سازی در این مورد ارجحیت دارد و می تواند سرمایه گذاری پایدارتری را برای کشور به ارمغان آورد.
