معنای کلی اقتصاد مقاومتی این است که ما نگاه مان به توان و ظرفیت داخلی به‌منظور داشتن اقتصادی پایدار باشد. در واقع «اقتصاد مقاومتی» به‌دنبال استفاده حداکثری از توان و سرمایه داخلی به‌منظور ایجاد شغل است و اگر در همه بخش‌ها به‌صورت دقیق اجرا شود، ضامن پایداری اقتصاد کشور و بالا بردن قدرت ضربه‌پذیری آن خواهد بود. اولویت دادن به تولید داخل، فعال کردن کارخانه‌ها و خطوط تولید نیمه فعال، افزایش بهره‌وری و… از جمله فاکتورهای تحقق اقتصاد مقاومتی به‌شمار می‌روند که اتفاقا نمود زیادی در صنعت خودرو دارند. ما در سال ۹۰ یک میلیون و ۶۴۰ هزار دستگاه خودرو تولید کردیم و سال گذشته کمتر از یک میلیون دستگاه؛ این یعنی همین حالا ظرفیتی بیش از ۶۵۰ هزار دستگاه در خودروسازی کشور خالی مانده و اقتصاد مقاومتی یعنی زنده کردن این ظرفیت. اگر می‌خواهیم اقتصاد مقاومتی در خودروسازی شکل بگیرد، باید استفاده بهینه از منابع را در دستور کار قرار دهیم، که البته این موضوع نباید به بهانه‌ای برای تولید محصولات نامناسب تبدیل شود. یادمان باشد که اقتصاد مقاومتی در صنعت خودرو به معنای تحمیل محصولات کم کیفیت و گران به مشتریان نیست؛ بلکه اتفاقا طبق آن باید به سمتی برویم که خودروهایی قابل عرضه در بازارهای جهانی تولید کنیم.
بدون شک اگر خودروسازی و قطعه‌سازی کشور غیر اقتصادی باشند، ناپایدار خواهند بود و اقتصادی بودن زمانی است که محصولات این دو صنعت، از کیفیت و کمیت لازم برای صادرات برخوردار باشند و این یعنی تحقق اقتصاد مقاومتی (در صنایع خودرو و قطعه). به اعتقاد من، در این شرایط، مشارکت و سرمایه‌گذاری خارجی نه‌تنها در تقابل با اقتصاد مقاومتی نیست؛ بلکه اتفاقا می‌تواند به تحقق آن نیز کمک کند، زیرا پایداری صنعت خودرو در تولید محصولات با کیفیت و قابل صادرات است و این هدف تنها با اتصال به جهان خودروسازی حاصل خواهد شد.
