حمل و نقل به عنوان زیرساخت اساسی توسعه و مؤثر بر اقتصاد کلان، همیشه مورد توجه بوده است و ضعف در این صنعت، به معنی مختل شدن رشد و توسعه، به ویژه در زمینه ی اقتصاد کشور خواهد بود. در کشور ما که حمل و نقل ریلی، کمرنگ و توسعه نیافته است، حمل و نقل جاده ای اهمیتی دو چندان دارد. صنعتی که این روزها حالش خوب نیست و حتی به نقلی، بدترین روزهای خود را تجربه میکند.
صنعت تولید کامیون و کشنده در ایران، مونتاژ کننده ی محصولات دیگر کشورهاست، البته به جز ایران خودرو دیزل که محدود به خودروی قدیمی بنز است و آن هم به واسطه ی کیفیت متناسب قوای محرکه و عاری بودن از پیچیدگی های الکترونیکی است. سرمایه گذاری جدی در زمینه ی تولید خودروهای سنگین صورت نگرفته و عمده ی واردات در این حوزه، نه از سوی تجار که از سوی کارخانجات داخلی بوده است. این کارخانه ها نیز با زیان انباشت سالهای گذشته و بحران نقدینگی مواجه بوده اند و این خود عاملی برای افزایش چشمگیر هزینه های جاری و قیمت تمام شده بوده و گزینه های قابل قبولی برای توسعه و نوسازی ناوگان حمل و نقل ارائه نکرده است. در بازار اتوبوس های شهری که مشتری بزرگ آن خود دولت است، خرید از منابع داخلی و حمایت از صنایع داخلی دیده نمیشود و نیازها از طریق واردات محصولات کم کیفیتی که کیفیت آنها از محصولات داخلی بالاتر است، برآورده میشود. همچنین توسعه و تولید اتوبوسهای هیبریدی و برقی نیز مغفول مانده است. در دوران پسا تحریم، برای سرعت بخشیدن به توسعه و رشد، لازم است حمل و نقل در جایگاه ویژهای قرار گیرد و با ورود یا تولید محصولات با کیفیت اروپایی به جای نمونه های چینی فعلی یا ورود خودروهای با کیفیت چینی، چشم انداز مناسبی برای حمل و نقل ترسیم شود. همچنین به جای توسعه ی ناوگان راننده مالک، به شرکتهای بزرگ حمل ونقل رو آورد تا شاهد حضور پر قدرت صنعت حمل و نقل در توسعه و رشد کشور باشیم. البته ناگفته نماند که با توجه به وضعیت اقلیمی کشور و همچنین موقعیت ما در منطقه، توسعه ی ناوگان ریلی و ظرفیت سازی در این مورد، ارجحیت دارد و میتواند سرمایه گذاری پایدار تری را برای کشور به ارمغان آورد.
